Om 16 uur moeten we in het ECO kamp zijn in Soca (niet van de Supersokers zover ik weet). Dat betekent dat we nog even in Bled moeten blijven. Dat geeft ons de gelegenheid om nog wat kaarten (de laatste) de wereld in te sturen.
Rond half twaalf vertrekken we naar het ECO kamp. Dat is maar een uur rijden, maar in Bled is voor ons niets meer te doen. We gaan een berg over en in de I10 gaat dat niet zo makkelijk. We zijn wel sneller dan de gemiddelde wielrenner die soms stijgingspercentages van 14% moeten bedwingen. We hebben geen meelij wel bewondering.
Gelukkig zijn wij niet zo gek, wij gaan liever raften. Watertemperatuur tien graden. We krijgen een pak aan waar Epke Zonderland nog jaloers op is en dan zijn we klaar voor actie. We zitten met zes anderen plus de begeleider in de boot en het eerste gedeelte is makkelijk. Helaas zit ik voorin en moet het tempo aangeven. Als je dan soms voor- en achteruit door elkaar haalt, krijg je het schaamrood op de kaken (door de kou van het water) en de (uit-)lachers op je hand.
We varen vlak achter een raftbootje met zes anderen en ineens is het splash: watergevecht met de spatels. Vincent is sneaky en gaat schuilen achter mij rug. Ik vang al het water op, dus warmer word ik er niet op. Even later wordt de raft voor ons omgedraaid en als een soort glijbaan van een rots gebruikt. Ook wij mogen en springen en glijden eraf.
Het levert een leuk fimpje op, maar daarna moeten we verder. Het moeilijkere gedeelte komt eraan en af en toe klappen we tegen de rotsen met de boot. Eén keer zitten we zelfs zo vast dat iedereen gezellig bij mij voorin de boot komt zitten om los te komen. De gids moet wat manouvreren, maar het lukt.
Na een dik uur zit het erop en ’s avonds hebben we een barbecue. Heerlijk vlees en omdat ik hard werk heb verzet eet ik als een sushikoning op verlof. Zo meteen slapen in een tent, onze laatste nacht in Slovenië.
