In het spirituele Koya-San kun je slapen in een tempel, maar ook Japans grootste -en waarschijnlijk meest indrukwekkende- begraafplaatsplaats bezoeken: Okunoin (Oku-no-in).

Hoe kom ik in Koya-San?

Een tip vooraf is om niet te zwaar bepakt af te reizen naar de berg Koya-San, je moet nogal wat overstappen namelijk. Wij lieten onze grote bagage achter in Kyoto. Vanaf Kyoto moesten we eerst naar Namba treinstation. Daar namen we de Nankai-Dentetsu met gereserveerde plaatsen! Die is iets sneller, maar daarvoor heb je dus wel een gereserveerde plaatsen nodig. Na een treinrit van anderhalf uur kom je aan bij een kabelbaan. Die rit duurt vijf minuten. Vanaf daar neem je dan de bus naar de bushalte van je slaapplek of ga je direct naar het centrum.

Inchecken bij een tempel, Henjokoin

In Koya-san zijn meer dan 50 shukubo, slaapplekken in een tempel. We slapen bij Henjokoin. We worden hartelijk begroet door een monnik. Enige nadeel: Hij spreekt slecht Engels. Dat maakt ons niet zoveel uit, maar hij zit er nogal mee. Als hij niet uit zijn woorden komt, begint hij namelijk zachtjes op zijn hoofd te slaan. Uiteindelijk wist hij ons met een kaart toch naar de goede eetplek te verwijzen.

Shojin-ryori in Koya-san

Sojin ryori is iets uit de Boeddhistische keuken. Koken op basis van water. Koken zonder vlees. Dus veel groenten, waaronder bonen. Maar vooral veel variatie. Eigenlijk is alles wel lekker. Hoewel, van het sesamachtige puddinkje zijn we niet echt fan. Er zit ook nog een soort koude dumpling met rode bonen vulling bij, netjes ingepakt in een soort bananenblad. Kortom, zo’n vegatarisch setje is een aanrader als je in Koya-san bent. Daarna gingen we door richting Okunoin.

Begraafplaats Okunoin

De plek Oku-no-in is een zeer belangrijke Boeddhistische plek. Gevormd door Kukai (na zijn ‘dood’ bekend als Kobo Daishi) in jaar 816 nadat hij 2 jaar in China was geweest als priester. Gelovigen denken dat Kobo Daishi niet echt dood is, maar dat hij in Okunoin aan het mediteren is totdat hij de future boeddha ontmoet. Veel mensen hebben die wens ook en dus laten ze zich in de buurt van Kobo Daishi begraven.

Magisch plekje Okunoin

Het is misschien gek om te zeggen van een begraafplaats, maar het is prachtig om er rond te lopen. Je ziet aan alles dat het eeuwenoud is. Gigantische bomen rondom de graven, het mos dat op de stenen groeit en de grootsheid. Na elke 10 meter kon ik wel stoppen om een foto te maken. Dat heb ik niet gedaan, maar het geeft wel aan hoe indrukwekkend Oku-no-in is.

Goed onderhouden

Zoals eigenlijk alles in Japan is ook deze begraafplaats goed onderhouden. Dat is dan ook misschien het enige dat het ‘spirituele’ van deze prachtige plek een klein beetje wegneemt. De zaaggeluiden, de karretjes die klaar staan. Alles om de begraafplaats in tiptop staat te houden. Veel beelden zijn ook aangekleed. Ook de eeuwenoude Jizo beelden (zie voor meer uitleg over Jizo het verslag tempel Zojo-Ji en Tokyo Tower). Vooral de kleurrijke figuur (zie foto boven) trok de aandacht.

Steentje optillen

Aan het einde van de route komen we bij de tempel Toro-Do. Maar niet voordat we gestopt zijn bij Miroku-ishi. Het is dat er wat mensen stonden, anders zou je het bijna missen. In een soort huisje ligt een steen. Je moet dan met je hand, of handen als het lukt, door een gat in de houten muur en dan proberen om de steen op te tillen.

Het gewicht van de steen schijnt gelijk te staan aan het gewicht van je zonden. Dus ik kreeg de steen zo opgetild natuurlijk, haha. Nou, het is een aardig zwaar steentje kan ik je vertellen, maar als je er eenmaal goed onder komt, is het wel te doen. Het is natuurlijk vooral onhandig dat de steen veilig in een huisje ligt. Daardoor kan je er eigenlijk niet met twee handen onder komen. In ieder geval, ik mocht een wens doen, hier het fotobewijs:

Moderne graven

Vooral het ‘oude’ deel van Oku-no-in is mooi. Alsof je in een andere wereld loopt. Maar er komen natuurlijk nog steeds nieuwe graven bij. Dat zijn nu nog hele schone stenen en daar groeien ook geen bomen. Dit is overigens de meest gekke grafsteen die we zijn tegengekomen: Een raket (foto boven).

Dineren in een tempel

Blijkbaar hebben we een pakket met betere accomodatie. Er zitten meerdere gasten in deze tempel, maar voor het diner worden we naar onze persoonlijke kamer gebracht. Een kamer vol beschilderende gouden deuren, en een grote witte muur waarin je eens soort verlichte figuur in kunt herkennen. En daar stond dan ons eten klaar. Het meest bijzonder van deze eetervaring was misschien nog wel de perzik. In Japan is fruit gigantisch duur (zie ook verslag Shinjuku, Gyoen National Garden en Shibuya Square) dus deze perzik was een mooie bonus.

Vroeg op voor het ochtendgebed

Als je slaapt in een tempel op Koya-San is de kans groot dat je ook het ochtendgebed mag meemaken. In ons geval om 6.30 uur. Een vroegertje dus. Foto’s maken mag natuurlijk niet tijdens deze dienst van twee monniken en een 15 mensen die toekeken. Het was het oplezen van Boeddhistische geschriften met geluid (zowel met stem als met een soort getrommel).

Van de Japanse mensen die toekeken waren er veel Boeddhisten bij. Zij namen dus ook nog kort deel aan het gebed. Daarna volgde nog een korte uitleg. Ik had het je graag uitgelegd, maar het was allemaal in het Japans. Wat ik wel merkte is dat de gebedskamer van waarde was. Allemaal lampen aan het plafond en in de hoek een moderne beveilingscamera. Na het onbijt mochten we weer prive ontbijten, daarna namen we nog een kijkje in het centrum van Koya-San.

Het centrum van Koya-San

Zie ook de tip boven, maar we konden dus uitchecken en met twee kleine tassen nog even gemakkelijk het centrum in. Daar staat een tempelcomplex met wat pagodes. Het is even leuk om te zien, vooral omdat je de stoepa (foto boven) en de stoer uitziende bewaker van Boeddha (foto beneden) veel op plaatjes ziet in Koya-San.

Na Koya-San gingen we via Kobe weer terug naar ons hotel in Kyoto.