Reisverslag van de Transsiberië Express: De mooiste treinreis ter wereld?

Is de route van de Transsiberië Express een treinreis die je ooit een keer moet maken? Een persoonlijk reisverslag van de Transsiberië Express.

Onze Transsiberië Express: De route via Mongolië

De Transsiberië Express is de langste spoorlijn ter wereld. De spoorlijn is 9289 kilometer lang en strekt zich uit van Moskou dwars door Siberië naar Vladivostok. Echter, je doet waarschijnlijk de Trans Mongolië Express. De Trans Mongolië Express doet namelijk ook nog Mongolië aan en eindigt in wereldstad Beijing. Een veel mooiere route. Dit reisverslag van de Transsiberië Express is dus ook de Trans Mongolië Express. Je start dan in Moskou, gaat eruit in Irkoetsk, Ulan Bataar (Mongolië) en Beijing (China).

De Transsiberië Express: Waarom zou je het doen?

Het is gewoon erg bijzonder om een treinreis te doen waar je meer dan 3 dagen achter elkaar in de trein zit. Je krijgt een heel ander ritme. Je hoeft niets. Het is heel rustgevend. Je kunt een boekje lezen, chillen met mede-reizigers. En het is elke keer weer leuk als de trein stopt. Op welk station zouden we nu weer eens stoppen. Je kunt je echt over geven aan deze treinreis. Een reis om nooit te vergeten.

De Transsiberië Express: Waarom zou je het niet doen?

Kijk, de Transsiberië Express is een unieke treinreis. Sterker nog: Het is een hele unieke ervaring. Alleen: Je zit wel erg veel in de trein. En als je ‘maar’ twee of drie weken vakantie hebt, zal ik deze reis misschien niet direct aanraden. Je zit dan minimaal een week in de trein. Daarbij moet je visums voor zowel Rusland, Mongolië als China aanschaffen.

Dan volgt nu het reisverslag van Moskou tot aan Beijing met mijn eigen persoonlijke ervaring.

1. Vertrek vanuit Moskou

Vanuit Moskou vertrekken we richting Irkoetsk. Toen de trein eindelijk arriveerde, merkte we al gelijk dat Nederland goed vertegenwoordigd was. Er was ook een Belg bij, maar aangezien dat deel van België binnenkort ook wel bij Nederland zal gaan horen, zagen we hem ook als een van de Nederlanders. We werden ingedeeld met Tamara en Hanneke, twee verschillende persoonlijkheden maar toch de beste vriendinnen. We sliepen namelijk in de tweede klasse. Je deelt dan een coupe.

Vervolgens de rest van de trein verkennen. We zitten zelf tweede klas (stroom aanwezig, twee wc’s per hele treincoupé, 4 redelijke bedden), maar er zijn ook nog derde klas ruimtes. Verkennen zat er verder niet echt in, want als je te ver doorliep werd je wel door een forse Russische vrouw teruggeduwd naar de vorige coupe. Dan maar slapen.

2. De eerste dagen in de trein

Na de eerste nacht komt Provodnitsa Olga (een provodnitsa is een soort stewardess) wat koffie brengen in leuke bekers die stiekem toch best leuke souvenirs zijn. Er is ook een restaurant in de trein aanwezig. Voor de rest is het gewoon geluk hebben met je mede-reizigers. Zo heb je de echte backpackers. Zo’n figuur ziet er uit als Robinson Cruseo en in zijn tijd op een onbewoond eiland is hij blijkbaar niet op de hoogte gesteld van de uitvinding die de naam “deodorant” draagt. Jammer genoeg wordt zijn geur elke dag sterker. Of de veertiger die nog denkt dat hij 18 is. Gelukkig bracht hij wel een fles vodka mee, wel handig omdat onze eerste fles whiskey na een half uur al leeg was. Je moet toch wat in de trein.

De trein stopt op verschillende stations. Verkopers bieden van alles aan. Het verschilt per stop. Bij een stop kopen we vis. Er waren allerlei vissoorten, gek genoeg zagen de schoongemaakte vissen (dus zonder ingewanden) er wat minder appetijtelijk uit. De nog “hele” vissen konden tenminste nog uit hun ogen kijken en hun blik bleek uiteindelijk toch te aanlokkelijk. Wel zelf fileren (met de hand) om de ingewanden heen, maar het smaakte wel aardig (heel zout).

3. De vierde dag in de trein

Lieve lezers, jullie zullen begrijpen dat vier dagen treinen toch wel een sleur wordt. Toch is het een goed moment om uit te rusten en de landschappen in je op te nemen. Verwacht lang niet altijd een Russische gastvrijheid, maar waarschijnlijk wel een bunch of dutchies. Geloof ons daar ga je geheid gezelligheid meebeleven, want mag je niet drinken in het restaurant, gezopen zal er worden. Dus met z’n allen in een coupe verblijven, maakt het alsnog gezellig.

4. Eerste stop: Irkoetsk

Om kwart over vijf ‘s nachts werden we gewekt door Olga, niet de lekkerste manier om wakker te worden. Maar we moesten er nou eenmaal uit, aangezien we om kwart over 6 aan zouden komen in Irkoetsk. Wij mochten door richting Listvyanka (een plaatsje dat aan het Baikalmeer ligt). Het busje rammelde aan alle kanten, maar we arriveerde toch veilig op plaats van bestemming: Een chalet.

Hoogtepunt hier is het Baikalmeer. Je kan ook een duik (als dat de naam mag dragen) in het Baikalmeer nemen. En dat is K-K-K-KOUD, maar het schijnt wel tien jaar aan je leeftijd toe te voegen. In Irkoetsk zelf is niet heel veel te beleven. Ze hebben er een beeld van Lenin (hebben ze in elke stad wel) en een Liverpool pub. Wel nieuw was een beeld van Tsaar Alexander de Derde (zie eerste foto). Sla ook het Disneykerkje (Kazansky Church) in Irkoetsk niet over.

5. Irkoetsk naar Ulan Bataar

In de avond stapten we de trein in vanuit Irkoetsk. En ja, hoe lager het treinnummer (Moskou-Irkoetsk was nummer 2), des te beter de service. Vandaag? Trein nummer 264. Gelukkig maar voor een dagje, maar de service was slecht. Dan kom je aan bij de Russische grens. In de eerste plaats sluiten ze doodleuk de wc’s af en daarna hebben we een dikke vijfenhalf uur stil gestaan. ‘Gelukkig’ mochten we wel onze coupe (Finse sauna) verlaten, maar wat doe je dan als je in een soort ruïne bent beland dat moet doorgaan voor dorp. Je kunt de ’highlights’ gaan bekijken. Die ’highlights’ bestaan uit een oorlogsmonument en wat kapotte beelden.

Inmiddels zijn we een dikke drie uur (!) verder en worden we allemaal opgesloten in onze coupe. Paspoortcontrole en ook even in je coupe kijken of je geen exotische dieren mee de grens overneemt. Toen we eindelijk na dik vijf en half uur richting de grens met Mongolië gingen, bleek dat de toiletten voor drie uur gesloten werden zodat je geen rotzooi door de wc kon spoelen. Ze nemen de controles erg serieus.

Ook aan de kant van Mongolië weer controle. Uiteindelijk duurde het drie uur (ook omdat die hier nog een hele tijd heeft stil gestaan) om weg te komen. Na dit verschrikkelijke, onlogische en irritante oponthoud, zijn we door gereden naar de hoofdstad van Mongolië, Ulan Bataar.

5. Tweede stop: Ulan Bataar + Gobiwoestijn

In Mongolië blijven we een week! We gaan de Gobiwoestijn verkennen. Daar verblijven we bij nomadenfamilies. Dat houdt in: Een paar gertenten en wat aangelijnde kamelen. We zijn maar gaan zitten in de hoofdtent en die is van vele gemakken voorzien, waaronder een telefoon en een televisie. Die laatste werkt echter op zonne-energie, maar voor de rest kan je er de hele dag zitten en….. niks doen. Rustgevend!

Toch vreemd dat mensen met een zo ogenschijnlijk rustig leven nog een chillplek hebben gebouwd. We doden de tijd met wat kaartspelletjes, waaronder toepen. Fysiek zwaar, omdat er geen stoelen in de tent staan. Grote kans dat de nomaden je snuff aanbieden. Na het avondeten (soort gedroogd koeienvlees met wat groenten) kwam de man des huizes ook binnen. Hij toverde gelijk zijn snuff-bottle naar voren en liet iedereen proberen. Zelf heb ik het ook geprobeerd, maar het voelt gewoon alsof je kaneelpoeder naar binnen snuift.

Qua bezienswaardigheden heb je het Erdenezuu klooster rondom Ulan Bataar (eerste foto). In Ulan Bataar is het klooster van Gandhan Khiid bekend. Daar staat een Boeddha van 26,5 meter (tweede foto). Er zijn ook ongekend veel paarden in Mongolië. Dat van die paarden is duidelijk waarneembaar, want er lopen hier ongelofelijk veel paarden. Voor elke Mongool schijnen er dertien paarden te zijn (oftewel 39 miljoenen paarden!).

6. Ulan Bataar naar Beijing

De trein naar China was mooi op tijd, en met weer een hele bunch Nederlanders stapten wij in. Wat ons meteen opviel was dat de trein minder druk was dan de andere twee treinen. Dit resulteerde in een eigen vierpersoonskamer voor ons twee. De overgang bij de Chinese grens duurt daarentegen vier uur, maar hier moeten ook andere wielen onder de trein gezet worden, omdat het spoor anders is in China.

Na gecontroleerd te zijn (nam niet echt veel tijd in beslag) en nadat is gevraagd of je nog wat aan te geven hebt, zijn we naar een loods gereden. Je moet blijven zitten als er nieuwe wielen onder worden geplaatst, maar eigenlijk merk je er weinig van. Het is een hele grote loods, waar we denk ik een uurtje hebben gestaan. Het probleem was echter dat de trein pas om 1 uur (in de nacht ja, dus veertien uur na vertrek) weer verder rijdt richting Beijing. Gelukkig kun je op het station even plassen (in de trein zitten ze natuurlijk dicht) en je tandenpoetsen. Wel leuk is dat ze op het station klassieke muziek draaien en in de nacht geeft dat een rustgevend idee. Geen slechte grensovergang dus.

7. Laatste stop: Beijing

Dan kom je aan in Beijing. Een prachtige stad waar je veel kunt zien. Zoals de Chinese muur natuurlijk!

8. Afsluitende tips voor de Transsiberië Express

Hier nog wat afsluitende tips voor je treinreis.

• Boek nooit een derde klas ticket. Ten eerste kun je deze niet afsluiten, ten tweede zitten daar de locals (die echt geen gezelligheid uitstralen) en ten derde is de geur daar niet te harden. Als wij naar het restaurant lopen, hebben we het idee dat we dwars door de vuilnisbelt van de Kaukasus lopen. Doppen in je neus is bijna een vereiste (of lang je adem inhouden).
• Zorg verder voor een paar rollen toiletpapier (dat is lang niet altijd voorradig). Er kan niet worden gedoucht, alleen een klein straaltje water om je gezicht en enkele lichaamsdelen te wassen.
• Bouw een band op met je provodnitsa (treinstewardess). Voorbeeld: Het is vrij warm in de coupe. Vraag daarom de provodnitsa om gelijk het slot van het raam te halen, dan kun je zelf bepalen wanneer je raam opengaat. Ook als je met z’n allen uit de coupe gaat, kun je aan de provodnitsa vragen om je coupe af te sluiten. Zeker bij stops lijkt dit handig, omdat er niet altijd zicht lijkt te zijn op wie naar binnen komt en er net zo snel weer uit is.