Vandaag zou eigenlijk een rustdag zijn, maar maakten we toch nog kennis met een boze bootsjongen en kleine schildpadjes.
Augustus is laagseizoen in HIkkaduwa. Dit gebied, in 2004 hevig getroffen door de Tsunami, heeft nu te maken met zware golven. Veel wind, met wat regen als bonus. Als we rond 10’en naar boven lopen en ons afvragen hoe we de dag gaan doorkomen, staat onze gids Adikari ’toevallig’ op onze verdieping. Hij had nog wel een excursion. Goed, vooruit dan maar.
Rond 11’en vertrokken we. Eerste stop was een tochtje met de boot. Nog best prijzig voor Sri Lanka. Voor een ritje voor twee moesten we 6000 Rupee betalen (18 euro per persoon). Zeker als je voor goed onderhouden hoogtepunten als Sigiriya een soortgelijk bedrag betaald. Goed, het was een relaxt ritje (ondanks af en toe wat regen). Onderweg stopten we nog bij een eiland waar je kon zien hoe ze kaneel maakten. Wel leuk om te zien. Minder leuk is al dat gebedel om geld. Ook de kaneelman wilde weer een klein geldbedrag voor bewezen diensten.
Tweede en laatste stop was een tempel. Inmiddels hebben we al genoeg tempels gezien. Kortom, deze tempel was geen hoogtepuntje. De tempel was oud, dat wel, maar vergeleken met andere grote en imposante Boeddhaplekken, was dit een leuk tussendoortje. Na een uurtje of 1,5 werden we afgezet bij onze lunch. Ik gaf de bootsjongen nog een kleine tip, maar het was niet waar hij op gehoopt had. Om dat nog eens aan te zetten kwam hij nog met een boze blik voorbij varen.
Na de lunch stond een bezoek aan het schildpaddenweeshuis (entree 500 Rupee per persoon). Volgens de man daar de eerste schildpaddenopvang (hij had ook nog een oud AD-artikel waar nog gesproken werd over de gulden). Nu zijn er al veel schildpaddenopvanghuizen te vinden aan de zuidwestkust. Idee is als volgt: Ze verzamelen eieren die normaal worden opgegeten door andere dieren of geraapt worden door mensen.
Die eieren broeden ze uit onder het zand. Vervolgens laten ze de kleine schildpadjes drie dagen in het opvangcentrum. Bij ons bezoek hadden ze schildpadden van 1, 2 en 3 dagen oud. Bij 3 dagen gaan ze de zee in. Daarvan zal ongeveer 10-15% overleven. Als ze het redden kan zo’n schildpad wel 200 jaar oud worden.
Naast het uitbroeden, verzorgen ze ook gewonde schildpadden. Die bijvoorbeeld in aanraking zijn gekomen met een boot of verstrikt zijn geraakt in een vissersnet. Daarnaast hadden ze nog een potje met kleine albinoschildpadden. Die hadden het niet gered. Gids Adikari vertelde later nog een verhaal over een Albino schildpad.
De kans op een Albino schildpad die oud wordt, is zo 1 op de miljoen. Het opvangcentrum had er eentje. De sterattractie. Totdat er een man langs kwam die een groot geld bedrag bood. ‘Niet te koop’ was de reactie van het opvangcentrum. Vervolgens werd de albino schildpad gestolen. Niemand weet waar de Albino nu is.
’s Avonds nog even gegeten in een tentje tegenover het hotel. Heel erg goed gegeten en weer eens wat anders dan de toeristenbuffetjes die we meestal te eten krijgen. Gewoon lekker rijst met veel vers klaargemaakte curries.
