Vandaag stond de via ons hostel (Elephant on the Moon) geboekte tour naar de Wieliczka zoutmijn op het programma.
Een tour van 67 zloty (17 euro) als student met vervoer en een gids, dan ben je op eigen gelegenheid niet goedkoper uit. Onze spreekwoordelijke olifantenhuid werd wel op de proef gesteld, want de jongen van het hostel had ons wel vouchers gegeven, maar had de zijkanten er al afgescheurd. En ja, Polen willen wat te scheuren hebben. Is het niet gevaarlijk op de snelweg dan wel een kaartje voor de zoutmijn.
In de bus kwam de Poolse Olga, als een olifant in een porseleinkast, ons voor een volle bus even toespreken. Uiteindelijk liep het met een sisser af: Veel boze blikken en ze dicteerde een tekst voor ons (iets van ‘hostel scheurde zijkanten af’) die we moesten ondertekenen. Presentje voor het management. Dit alles tot hilariteit van een paar Engelsen in de bus.
Voordat we ook maar iets van de mijn hadden gezien, was er dus al flink zout in de wonden gestrooid. De tour zelf gaat eerst over de 700 traptreden naar beneden, het gaat nogal langzaam omdat iedereen foto’s wil maken, je kon namelijk een flink stuk naar beneden kijken. Op verdieping 50 (van boven naar onder) hebben we onze namen nog even in het hout gezet na het zoveelste oponthoud.
Eenmaal de mijn in, we gingen uiteindelijk meer dan 110 meter diep, zagen we vooral veel exposities. Naar verluid gemaakt door mijnbouwers die in hun ‘vrije tijd’ gingen beeldhouwen. Lijkt mij dat je na 10 uur buffelen eerder wat zonlicht en een soepje kunt gebruiken, maar goed. Toch zijn de exposities wel grappig, ze vertellen onder andere over het leven ondergronds, maar we krijgen ook een geschiedenisles over de tijd dat Polen nog Duits, Oostenrijks en Russisch grondgebied was.
Verder toch wel uniek dat met hoofdzakelijk hout constructies zijn gebouwd jaren terug die nu nog steeds standhouden. Ook nog wat effecten met water onder de klanken van Chopin en de Poolse Paus waar ze in Polen erg trots op zijn. Om het mijngevoel af te maken, werden we uiteindelijk met zijn negenen in een veel te kleine lift weer naar boven gebracht. De Poolse Olga durfde nog uit te spreken dat we een ‘marvelous group’ waren en einde tour.
Terug naar het hostel, de auto pakken en richting Zakopane. Zakopane is zo ongeveer 100 kilomter rijden vanaf Krakau, maar met de auto doe je er toch minimaal anderhalf uur over. Je mag tussen de 70 en 90 rijden en om de zoveel kilomter een flitspaal. De route maakt veel goed. Uiteindelijk kwamen we aan bij een blokhut Villa Harenda.
In Zakopane hebben veel particulieren hun huis opgebouwd tot een plaats waar toeristen kunnen verblijven. Op de eerste avond gelijk wat conflict, een Poolse man komt ineens boos binnen lopen, omdat we een fles drank op de tafel hebben staan. Blijkbaar wordt hier op drank gecontroleerd en kan dat fikse boetes opleveren… Goed, leuk dat iemand ons dat ook uitlegt bij aankomst. We bergen de fles op en confronteren hem gelijk met de 10% aanbetaling. We hebben via hostelworld namelijk al 10% aanbetaald, maar in plaats van de resterende 90% moesten we de volle 100% betalen. Echt overtuigend was zijn argument niet, maar er viel weinig discussie met hem te voeren.
Tsjah, over het algemeen zijn vooral de jonge Polen erg vriendelijk en behulpzaam. Dat merk je bijvoorbeeld in supermarkten, in de tram of populaire winkels waar ze helpen waar ze kunnen. Vooral de wat oudere Polen zijn naar mijn idee wat nors en onvriendelijk. Ach ja: Je kan niet alles hebben.
