Vandaag een lange autorit waarin de hele Zuidkust van IJsland wordt afgereden met stops in Skaftafell voor de beroemde Svartifosswaterval en in Jökulsárlón voor de ronddrijvende ijsschotsen.
Goed, eerst terug de ringweg 1 opkomen bij Hella. Even een iets andere route. Zo dachten we. En dan kom je tot de conclusie dat niet alles geasfalteerd is in IJsland. Al trillend in de Suzuki Swift over een kiezelstenenweg. Zullen ze leuk vinden bij Avis.
Eenmaal op de ringweg (tweebaans) bij Hella is het slaafs diezelfde ringweg volgen. Onderweg nog een korte stop in Vik, maar het was zondag en enorm rustig.
Na zo’n 4,5 uur rijden kwamen we aan bij Vatnajökull National Park. Het zuidelijke deel bij Skaftafell dan, te bereiken vanaf de ringweg. Alleen, geen eetgelegenheid. Echt economisch zijn ze niet ingesteld in IJsland. Gelukkig zat vijf kilometer verder een truckerscafe. Ook goed, gegeten en weer terug naar het park.
Daar gekozen voor de 3 uur durende wandeling naar Svartifoss en vervolgens naar een Sjónarnipa (uitzichtpunt?) op de gletsjer Skaftafellsjökull. Svartifoss was zo’n 45 minuten wandelen en loopt naar de beroemde waterval die in ieder postkaartrek wel te vinden is. Zwarte basaltzuilen, een soort van heipalen, zorgen voor een pittoresk plaatje.
Vanaf daar is het een redelijk stukje lopen naar de Sjónarnipa, maar het uiteindelijke uitzicht op de top is adembenemend, je kijkt zo neer op de kilometerslange gletsjer Skaftafellsjökull. Blijkbaar is zo’n lange naam niet alleen interessantdoenerij.
Na de wandeling weer de ringweg op naar Jökulsárlón. Het einde van een gletsjer waar de ijsblokken in het rond zwemmen en als je geluk hebt zie je ook nog een zeehondje. Wederom een prachtig plaatje. Hier is trouwens ook de autoachtervolging op ijs in de James Bond-film Die Another Day opgenomen.
Vervolgens op naar Höfn Hotel. Een hotel waarvan niet te zien is dat het een hotel is, het lijkt eerder een muziekschool als je de beeltenis van een grote muzieknoot ziet naast het gebouw.
